Rozdział 18

A więc tydzień później.
-Co jemy na obiad? - spytała mama.
-Może dla odmiany, żeby nie jeść już tych warzywek na parze. - powiedział tata i odwrócił się w moją stronę. - nie nawidzę ich. - szepnął. - zjemy pizze!
-Hhahahahahah nie! - powiedziałam.

 

-Powiedział to jak narkoman na odwyku. - skrzywiłam się. - chyba mu brakuje mięsa w organiźmie.

-Chcę mięso! Albo zjem was. - postraszył nas a ja zrobiłam lekceważącą minę.

-To sobie nie pojesz. - odpowiedziała mama.

-Po kim on jest taki głupi? - spytałam.

-Sama jesteś głupia. - odparł.

-Po tobie!

-Nie, po mamie.

-Właśnie wiiiidzę.

Czasem się czuję jakby mnie podmienili w szpitalu.

Mój ojciec jest zdrowo szurnięty.

Pewnie jesteście ciekawi co u One Direction. Prawdę mówiąc ja też jestem ciekawa.

Nic nie wiem. Nie odzywają się na Twitterze, telefony wyłączone, słuch o nich zaginął.

Tata naprawił mi domek na drzewie, którego oni nie zdążyli naprawić.

-Dobra, już może być ta pizza. - odrzekłam.

-Emily..

-Tak mam na imię. 

-Powiedz mi, co wy tu jedliście jak nas nie było? - spytał tata.

-Jak to co? Warzywka na parze!

-Jezu Chrystle.

-Nie ma tu Jezusa. Wyrażaj się. - pouczyłam go.

Tata wstał i poszedł do kuchni, gdzie kszątała się mama.

--

 -Czy ludzie kiedyś dorastają? - mama zadała pytanie.

-Tata nie! - krzyknęłam sprzed telewizora. - Zamawiajcie tą pizzę, bo głodna jestem!

-Pizza? Usłyszałam słowo pizza? - do domu wpadła Roxanne.

-Masz podłuch w naszym domu? - spytał tata.

-Nie, to magia, proszę pana.

-A jak twoja siostra? - zadał kolejne pytanie.

-Zamknęłam ją w trumnie wychodząc. - odpowiedziała Roxy.

Czyli standard. Żarty mojej przyjaciółki.

-Roxy, czy...

-Oczywiście, że zjem z wami obiad. 

-Jak ona to robi? - spytał tata.

I Rox ponownie zaczęła swoją gadkę na temat magii i te sprawy.

Gdy skończyła spytałam się jej czy dowiedziała się czegoś o chłopcach.

Niestety nikt nic nie wiedział. To dziwne, fanki ich nie spotykają.

Cały świat nie wie co się dzieje.

U nas już byli dziennikarze. Bo przecież widzieli ich u nas pod domem.

Pytali czy są tu chłopcy, czy wiemy gdzie pojechali.

Nawet pozwoliłam im sprawdzić dom, że nigdzie ich nie ma bo nie chcieli uwierzyć.

 -Co tam masz? 
-Herbatę. - odpowiedziałam na pytanie Roxy.
-W kubku na kawę?
-Jop. 
A co miałam powiedzieć? W głowie Roxy ciągle tylko: Kawa kawa kawa kawa.
Przywieźli pizzę. Tata zaczął tańczyć jakiś dziwny taniec.

Roxy popatrzył na niego.
-Czemu on...
-Nie pytaj.
-Kocham twojego tatę.
Nawet maile do chłopców pisałam, nie wiem co się dzieje i to mnie martwi.
-Mam pomysł! - krzyknęła Rox.
-Jaki?
-Paul! - wstała.
-Paul?
-Nooo!! Zadzwonimy do Paula, przecież mamy numer.
-Czemu wcześniej na to nie wpadłam.
Sygnał, sygnał, sygnał.
-Halo? - odezwał się.
-Paul! Tu Emily Wilson.
-Oo Emily, jak miło cię słyszeć.
Miło, a więc nie jest o nic zły.
Usłyszałam w tle jakby głos Nialla wymawiającego moje imie.
Może był obok i usłyszał jak Paul mówi moje imie?
-Jest tam Niall? - spytałam.
-Tak. Dam ci go do telefonu.
-Niall? - spytałam.