Rozdział 27

Wszyscy udali się na galę gdzie chłopcy mieli wystąpić, mnie nie namówili.
Rodzice wyszli na jakąś kolację bo mieli rocznice ślubu, więc myślę, że zabalują i nie wrócą za szybko. 
Zadzwoniłam do chłopców z ROOM 94 żeby mi potowarzyszyli, przyjechali po 10 minutach, zrobiłam popcorn, kolacje i prawie się zaczęło.
-Wiesz, że jestem z Louisem? - spytałam Deana, gdy reszta poszła jeszcze do kuchni coś zrobić.
-Gratuluję siostrzyczko, wiedziałem, że masz dobry gust, ale nie spodziewałem się, że będziecie razem, zawsze się kłóciliście, nie lubiłaś go.
-Widać wszystko się zmieniło. - położyłam mu głowę na ramieniu.
-To w takim razie czemu nie jesteś z nim na gali? - spytał.
-Nie chciałam tam iść, nie chce żeby świat się dowiedział.
-Ooo są na czerwonym dywanie. 
Pogłośniliśmy i wszyscy zasiedli przed ekranem.

-Patrzcie co Malik ma na szyji, jak wychodzili z domu Harry miał to na głowie...Zayn aka mój mistrz. - wyprostowałam się.
Roxy wyglądała genialnie *_*

Jako, że chłopcy wrócili dosyć późno, w zasadzie to była już 8 rano poszli spać a ja nie miałam co robić, wyszłam z hotelu i udałam się w strone centrum.

Londyn tętni życiem, od samego rana. 

Louis został zapytany na gali czy jest w związku, nic nie odpowiedział bo Niall udawał, że się wywrócił, żeby mu pomogli. Niall bohater Horan. 

Nie wiem co Louis mógłby odpowiedzieć, czy potwierdziłby to czy wręcz przeciwnie.

Patrząc w telefon weszłam w kogoś, przeprosiłam i poszłam dalej. 

-Emily?! Emily!! - podbiegł do mnie chłopak. - jak ty wyrosłaś.

-Przepraszam? 

-Nie pamiętasz mnie? Hahaha no troszkę się zmieniłem. Tom D...

-Tooom!! Pamietam, sory słońce mi uderza w twarz nic nie widze. 

-Co ty tu robisz? Jejku jak ja cie dawno nie widziałam. - przytuliłam go.

Tom to mój przyjaciel z piaskownicy, staraciliśmy kontakt jakoś 7 lat temu.

-Pamiętasz jak zawsze uderzałaś mnie łopatką jak się bawiliśmy w piaskownicy? - spytał.

-Bo burzyłeś mój zamek, należało ci się! - prychnęłam i poszliśmy sie przejść.

-Kiedyś mi włożyłaś głowę w ten swój zamek. 

-Bo chciałeś mi go rozwalić. - uderzyłam go w ramie.

-Nic się nie zmieniłaś świrusko. 

-Dzięki za komplement. - uśmiechnęłam się i usiadłam na ławce.

Spostrzegłam się, że zapomniałam z domu telefonu ale w sumie nie potrzebny mi bo zanim oni wstaną to minie cały dzień.

-Masz jakieś plany na dziś? - spytał Tom a ja kiwnęłam przecząco głową.

-Możemy się przejść do wesołego miasteczka jeśli chcesz. 

-Tak tak tak tak taaaaaaaak. - bez zastanowienia odpowiedziałam.

-To się cieszę, bo wiesz jak to jest bać się samemu.

-Bać? -spytałam.

-No tak, jest dom strachów, podobno najstraszniejszy na świecie. - odparł a ja przełknęłam ślinę, już nie miałam uśmiechu tylko wręcz przerażenie wypisane na twarzy.

-Nie mów że Emily Wilson się boi, nie do wiary!! 

-To nie jest wcale śmieszne. 

-Będzie dobrze. - uśmiechnął się i poszliśmy.

Od razu po przyjściu kupił mi wielką watę cukrową, co z moją dietą! A raz można sobie pozwolić.

Stanęłam przed wejściem do tego domu strachów.

-Wchodzimy? - spytał Tom.

-Ymmmmm

-Emily!! Wbijamy. - wepchnął mnie pierwszą do środka.

Zabije go kiedyś, nie nawidze domu strachów, co chwile rzucał we mnie jakimiś pająkami co tam leżały albo znikał i zostawałam sama a za chwile wyskakiwał zza ściany.

-Nie nawidze cie! - krzyknęłam gdy wyszliśmy.

-Wieem. Lody?

-Chętnie.